روز دوم

با این که روز هنوز تموم نشده و حداقل سه چهار ساعتی ازش برام مونده اومدم که گزارش امروز رو هم بنویسم چون حس میکنم چیزایی ک لازمه تا حدودی انجام شدن.

هندزفریامو گذاشتم تو گوشم و یه اهنگ اروم انتخاب کردم اما یهو نمیدونم چی شد که مست و گیجم پخش شد و دیگه ردش نکردم و با همون و سوار رو اهنگ ادامه دارم میدم:))

روزایی که گل توی اتاقم دارم به خودمم احترام بیشتری قایلم انگار.حس بهتری دارم. همین شد که صبح که بیدار شدم یه سری کارای جزیی واسه مرتب شدن اتاقم و اینجور چیزا انجام دادم و یکم بعد بود که مامان برگشت و خب ماجراهای این روزای بی اعصابی داداشه و مامان و جو خونه که تماما تحت تاثیره. اونقدری که داشتم جدی جدی فکر میکردم کجا برم که دو روزی دور باشم و تو شهر خودمونم باشه. انتخابی نداشتم ولی.

تموم روز درگیر همین بحثا و ناراحتیا و بالا و پایینا زوری مودمو که زرتی میافتاد بالا میاوردم و ریز ریز پیش میبردم.

روز اول از ورزش این ماه دان. روز اول رعایت رژیمم دان. روز اول یخورده:)) درس خوندن هم دان. که خب باید ادامه ش بدم تا اخر شب.

خیلی دلم میخواست این روزا بیشتر شیفت باشم اما انگار کسی که شیفتامونو مینویسه کاملا برعکس عمل کرده و این روزارو بیشتر افم. هنوز اوکی نشدن درمانگاه هم داره استرس مضاعفی بهم میده که میدونم دلیلی نداره اما افتاده تو روزای پی ام اسی و تموم مشکللات دیگه ی موجود.

برا اخر شب هم برنامه دوش و سبک شدن و نوشیدنی خنکه.

 

روز اول

خوشحالی امروز تغییرات نسبتا جزیی ایه که تو زندگیم دارم ایجاد میکنم و جلو چشمم بودنشون برام قشنگه.

میخوام یه سری چالش بذارم و خودمو موظف کنم حداقل 20 روز از شهریور رو پاش بمونم.

مثل رژیم و ورزش و درس خوندن و ...

ولی کاش هر روز بتونم از اون روز یه گزارش و یه نقطه حال خوب بنویسم.

اولین سال دکتر واقعی بودنم هم مبارک:))

روزایی که میگذرن

از حدودای ساعت چهار بود که با سین زدیم بیرون و الاناست که برگشتیم. خیلی کارا رو پیش بردیم. وسطا برا کادو کردن وسیله ها گیر یه اقاهه افتاده بودیم که یک عالمممممم حرف مربوط و نامربوط زد و نصیحت کرد. بعضی حرفاش جالب بودن ولی خب. بعضیا اونقدر رو اعصاب که دلم میخواست سرش رو بترکونم.

وسطا بهم گفت انگشتات رو نگهدار پاپیون بزنم و میگفت چقدرررر بی اعصابی چقدر دستات میلرزن. گفتم خبر ندااااری چه وضعیه خب.

حالا که رسیدم خونه دلم اتمام روز رو نمیخواد. دلم میخواست لباس عوض کنم و برم برای شروع یه شب دیگه ولی خب نمیشه. دلم خوراکیای خوشمزه میخواد. اپشنای باقی مونده واسم فیلم و اتاقمه. تا چند روز پیش میتونسم تا حدودی درس بخونم اما ناراحتی این چند روزم هیچ تمرکزی برام نذاشته.

خواستم qb بخرم اما کتابفروشه گفت که مهرماه اپدیتش میاد و خب ترجیحم این بود که بمونه عجله ای براش نداشتم. شاید حالا تا اون موقع فایلشو گیر اوردم.

و فردا هم که شیفتم. این چنین.

شیفت شب

یک پنجم انتهایی قهوه م‌ رو سر کشیدم و یادم افتاده که کاش چراغ اتاق رو خاموش میکردم ولی چون نشستم و توان بلند شدن ندارم همینطور باهاش سر میکنم، نمیدونم اثر قهوه بوده یا مریضای عجیب غریب که تا الان اثری از خوابالودگی ندارم. تعداد مریضا تازه ۱۰۰ تا شده اما خب شب شلوغ و بدی گذشته، مریضا مورد دار بودن، چند دقیقه قبل هم همون اقایی که میگفت چرا امپول بچمو اسپیره نکردین، برگشت با هول و ولا که بچه م اونقدر گریه کرده از گلوش خون اومده، چیزی نخورده و دفع نداره، ویزیت رزیدنت زدم و کمی و هول و ولا برم داشت و با نرسا صبت کردم و حالا نشستم تو اتاقم.

دلم برای وبلاگ نوشتنایی که منتظر کامنت بودی و عددای کنار نظرات ذوق زده ت میکرد و با بقیه وبلاگا تبادل داشتی تنگ شده، کانال و تلگرام کیف نمیدن.

افی که باید.

حدودای 11 بود که کامل بیدار شدم. باید میرفتیم سمت خونواده پدری که 20 دقیقه ای فاصله داره. کمی غر زدم و اخر قرار شد که خونه بمونم. شدیدا نیاز به یه روز تنها تو خونه داشتم. شروع کردم کودا رو دیدن و میوه خوردن و اسه اسه برنج واسه ناهار خیس کردن. عاشق این غذاهای تند و ادویه ای و رنگی اینستام و سعی کردم چنین چیزی از اب درارم. بد نشد. ترکیب حبوبات و فلفل سیاه و عصاره و اب لیموی تازه فوق العاده ست.

تا ناهار دم بکشه دوش گرفتم و بعد ناهار خوردم و کودا رو تموم کردم. باز همزمان فیلم دیگه ای دیدم و لباسای کف اتاق رو تا کردم و چای دم کردم و تو سکوت چای لیمویی خوردم. ساعت چهار و نیم عصره و الردی از روزی که گذشته احساس رضایت میکنم. با کس خاصی حرف نزدم و ارتباط خاصی با دنیای بیرون نداشتم اما بدم نمیاد که اخر شب یه دوری تو خیابونا بزنم و حس و حال عاشورا و محرم بگیرم. دیروز که تماما شیفت بودم و حتی تاسوعا باعث نشده بود مریضا یخورده کمتر بشن.

هر چی عروسکای رو تختم بیشتر میشن بیشتر کیف میکنم. گمونم جدی جدی هنووز باید برا عروسک خربدن پول کنار بذارم توی این سن.

دلم میخواست امسال تولد بگیرم و رقص و جمع دوستام و داشته باشم اما فکر نکنم بشه جمع و تولدی که میخوام به نحوی که میخوام برگزار شه و جور دیگه ش هم هزینه ی زیادی رو میطلبه.

فردا صبح وقت لیزر دارم و قبلش کار اداری دارم و شب هم که شیفتم. فعلا سعی میکنم صبح رو ایگنور کنم.باید بشینم حساب کتاب کنم و ببینم چی برام میمونه برا خرید لباس و لوازم ارایش و شامپو و اینجور چیزا. باید اعتراف کنم که زیادی اصرافگر و بی سلیقه م.

 

حالا ساعت  20.18 هست و کمی درس خوندم که خب درس هم نمیشه اسمش رو گذاشت و خیلی کمتر با بچه ها حرف زدم و منتظرم خونواده برسن تا شاید بعدش یخورده تو شهر دور بزنم. هوا پاییزی و غمگینه و لیترالی خودمو تو دستام رو هوا نگه داشتم که چیزی تکونم نده. هر چیزی میتونه غم سنگین روی دلم رو بیدار کنه. سالها پیش تو حیاط مدرسه برا ال میخوندم از رو نوشته م که عشقه که ادم رو زنده نگه میداره. عشق به هر چیزی که جون داره یا بی جون. جسم داره یا نه. و حالا بیشتر از هر وقت دیگه ای اون صحنه تو سرم تکرار میشه و روزگاری که حس میکنم به تعلیق میرسن یا رسیدن.قبل تر تو قید و بند ننوشتن بعضی چیزها اینجا بودم اما حالا کمتر و خب بیشتر میتونم بنویسم اما هنوز کلی چیز هست که هیچ اپری ازش اینجا نیست و دارم برای من بعد ها سانسورش میکنم. من 21 ساله اینجا رو شروع کرده بود و حالا تا دو ماه دیگه و البته کمتر 26 رو تموم میکنم. سنی بود که تو سرم باید دستاورد های بیشتری میداشتم اما ندارم و از سمت دیگه و نگاهم به بقیه هنوز جا دارم. دلم میخواد تا اخر امسال رزومه خوبی برا خودم بساز و کنارش هم اطلاعاتمو زیاد و زیاد کنم و پزشک خوبی باشم. کیف زیادی داره دایره اطلاعات بیشتر داشتن و مریضایی که گاهی پیش میاد که میگن دفعه پی هم داروهای شما خوبم کرد. و خب خلافش که یارو دم در به بقیه میگفت این دکتر بدرد نخوریه. از این که دو نقطه گیرم نمیاد تا دوتا پرانتز بسته جلوش بذارم هم بدم میاد.

مامان گفت راه افتادن و اینجا هم تاریک و بادیه و شاید یخورده دیگه ویس گوش بدم و نوت بردارم تا برسن.

dont ask if im happy, u know im not

اومدم همینطور و بی موضوع بنویسم که چشمم به پست قبل خورد و خب لازم دیدم اپدیتی ازش بذارم.

نوشته بودم که وقت کراتین و لیزر گرفتم و زبان و رانندگی هم در دست اقدامه اما خبببب قضایا به اینجا رسید که یه جلسه زبان ست کردیم و تا خود شب استرسشو کشیدم اما خب کنسل شد و فعلا وقت دیگه ای ست نکردیم. رانندگیم کمتر شده اما خب تا بیمارستان با بابا میرم و میام ولی تنها جایی نرفتم. کراتین کردم و روزای اول دودل بودم اما حالا دوسش دارم. اکستنشن مژه کردم که بسیااار مورد علاقمه و خب دیگه دستاورد خاصی نداشتم. عروسیا تموم شدن. دال رفت و جمع چهار نفره ی اون شبمون برام دلتنگی برانگیزه.

از هفته اول تیر به بعد و بعد اتفاقاتی کهشت سر هم برا داداشا افتادن منم چندین درجه پایین تر اومدم و تقریبا هیچی سر جاش نیست. نمیدونم قراره به کدوم سمت بره اما صبحا به زور بیدار میشم و خودمو از تخت میکشم بیرون. به خصوص صبح امروز و بعد این که خودمو باز تو معرض ضعف قرار دادم.از وزنم بگممم که به نقطه ارومی نسبتا برام رسیده که خب کاش تنبلی نکنم و اینبار رژیمم رو با ورزش ادامه بدم. فعلا که بعد عروسی هیچ رژیم جدی ای رو نتونسم پیش بگیرم. همگی یه روز درمیون بودن.

حالا هم باید باز خودمو از رو تخت بلند کنم و دوش بگیرم واسه رفتن سمت مقصذ احتمالی.

دو سه روز پیش به نون میگفتم که دلم چقدر اون مقصد رو میخواد اما خب نه با این حال و این جمع و این برنامه.

داره گریه‌م میگیره تو خنده های الکی

اون تایمی از شبه که جون کندنام رو انجام دادم و خسته دراز میکشم روی تخت، حالا فکر نکنید خیلی جون کندن عجیبی در کار بوده، نه، سر و کله زدنای ذهنیم رو میگم. نمیدونم نیو یر رزولوشن نوشتم برا خودم یا نه و اینکه کجاست حتی:)) اما تا اینجا کارای خوبی پیش بردم و زیبا بوده واسم، شروع زبان خوندن و تعیین سطحی که همون تایم هم بهم کیف داد پس از سالها حرف نزدن، رانندگی ای که تنها نه هنوز اما تا وسطای شهر و تایمای شلوغ رفتم، رژیمی که پس از مدت‌ها شروعش کردم و سفت و سخت نبوده اما یک ماهیه دارمش و تا حدودی سر و سامون دادن روابط.

از وقتی یادم بوده، حتی وقتی ۶۵ کیلو بودم و باریک:)) درگیر لاغر شدن بودم و اذیتم میکرده، حالا ۶۷ شدن آرزوعه واسم:))

برا پس فردا وقت کراتین گرفتم و اینم یه تغییر دیگه بلخره، قیمت مناسب و عجیبی داشت:)) گفتم حالا که اینطوره باقی پولی ک واسش گذاشته بودم رو کیف خوشگل رنگیه رو بخرم، دیدم تو کتگوری kids عه و سرخورده شدم:)) زیباترین بود ولی.

برم برا سریال آبکی و آخر شبیم.

وووو آخر سر هم وقت ویزیتی که از دکتر پوست گرفتم و میخوام که لیزر رو شروع کنم. گود جاب مهسا جانم:))

🤷🏻‍♀️

شیفت صبح و دیالیزم و شب تا ۳ خوابم نبرده، تا حالا ۸ تا مریض دیدم و با قلپ؟ قلپای قهوه ی خیلی خیلی تلخ کاراملی دارم سر میکنم، سردرد دارم و به امید این که زودی ۲ شه و غذا سفارش بدم دارم سر میکنم.

اول اسفند بود که میخواستم فکر کنم با ماهم چیکار کنم و حالا نهم شده، همینقدر زود. تموم چیزی که میخوام شاید استیبلیتی و کاهش وزن باشه که عجیب به این کاهش وزن دوباره نیاز دارم، خیلی بیخودی اجازه ی برگشت بهش دادم. خوابم میاد و‌ حتی هوای تازه نمیخوام، ترجیحم بازگشت به تختم بود. بریم ببینیم چی داره ادامه روز، ببینیم اسفند واسمون ثبات، مچوریتی، لاغر شدن و کمی گرامر یاد گرفتن داره؟ حتی تا حدودی.

دنیا همه هیچ؟

۲۵ سال گذشت و اونقدری که میخوام چیزها عوض نشدن، دیدن یوفوریا از کانال میلو و اسم قشنگی که داره شروع شد اما فکری تو سرم انداخت که خوبه که دیدمش و حتی نیازی به دیدن ادامه ندارم. یعنی ممکنه این ماه خودم رو جمع و جور کنم و یه من قوی بشم؟ ینی ممکنه ۴ سال بعد فقط چیزهایی که به اقتضای مسیرم پیش میرن رو نداشته باشم و فراتر داشته باشم؟ زندگی تنهایی و سختی کشیدن چه شکلیه؟ با یه هفته شروع کنیم؟ درد بکشیم اما ققنوس شیم؟:)) این تیکه ش مزخرف بود حالا، ولی دارم بهش فکر میکنم. با یه هفته شروع کنم و ببینم کجا و چطور پیش میره، یه سری چیز هارو نمیشه تغییر داد و هرچقدر مستاصل باشم براش و جونم دربیاد کاریش نمیشه کرد، بقیه رو که میشه.

همه چی آروم مث صبح شنبه؟

ساعت ۵:۲۴ بامداده و من‌ سر کارم، اینطور مینویسم که برام جا بیافته که دارم کار میکنم و نه کشیک اینترنی:))

گوش و چشم شیطون کر، آرومه، پیک رو پشت سر گذاشتیم، وسط تایپ کردن چندتا مریض ویزیت کردم اما خب فعلا تمومه و چراغ خاموش و پنجره بازه.

اگر از روزای آشوب نوشتم، ثبت این صحنه هم خالی از لطف نیست.