روز چهارم؟

دیشب که شیفت بودم حوالی ساعتای ۱ بود که مریضا صفر شدن و دوباره نزدیکای دو یه پیک زد، وسط پیک بود که یکی از مریضای قبلی با داد و فحش اومد که فلان دارو توی داروخونه پیدا نمیشه، منم شروع کردم به داد زدن که ساکت شه ولی گوشش بدهکار نبود میرفت و میومد و داد و غر میزد و فحش میداد، نه هیچکدوم از همراهای مریض اقا که تو سالن بودن چیزی گفتن نه تریاژ نگهبانو خبر کرد، تلفن اتاق مام که همیشه خرابه، رفتم اورژانس داد و بیداد که نرس زنگ بزنه نگهبانی، و خب بعد اومدنشم باز گذاشته بودن یارو تنها بیاد تو اتاق من، یعنی هر بلایی اونجا ممکنه سرت بیاد، و تموم شب و در ادامه ش روز، نه به خاطر اون ادم عوضی، بلکه بخاطر بی توجهی بقیه حالم بد بود. صبح تو ماشین بسختی جلو اشکام رو گرفته بودم، شیفت دیشب ترکیبی از چیزهایی بود که اذیت کننده بودن و همه جمع شده بودن روی هم، بیخوابی و خستگی ناشی از مریضای زیاد و پاویون کوفتی نداشتن هم که هیچ، همین که رسیدم به اتاقم بغضم ترکید.

تا حوالی عصر به خواب و غصه گذشت، دخترخاله پیام داده بود و از رو استوری فهمیده بود یجای کار میلنگه، و خب وقتی کسی توی کاره بیشتر درک میکنه چی داری میگی، اونم همین امروز تو مرکزشون دعوا داشت. قرار پیاده روی شب گذاشتیم اما دیر شد و نشد، منم بعد یخورده بحث و اختلاف نظر، قفسه ماگ هام رو مرتب کردم و یکی دو تا طبقه دیگه از کتابخونه، چای دم کردم و آنه شرلی دیدم. این شکلاتای خرمایی که داخلش بادوم داره و روکش شکلات، مورد علاقه ی جدیدمن، ترکیب طعمش واقعا خوشمزه ست.

از فردا چهار روز پشت سر هم شیفتم و در واقع تا ۲۳ م اوضاع همینه، هم برنامه بیخود بود و هم خودم دو روز جابجایی داشتم، میگذرن اینا هم بهرحال.