Elder wand

یک ماهی میگذره که با میم آشنا شدم، به طرز قشنگ و جادویی ای. با تی‌شرت هری‌پاترم از یه مهمونی که اونجا رفتنم هم عجیب بود استوری کرده بودم، عجیب چون معده درد شدیدی داشتم و مهمونی عصر رو سریعتر برگشته بودم و از زیر سرم به مهمونی تولد دوم رفتم. خلاصه، میم استوریم رو ریپلای زد و گفت که elder wand رو داره، و بهم تعارف کرد. کوتاه حرف زدیم و فردا شب که شیفت بودم، شماره‌م رو گرفت و تماس گرفت و گفت که دم دره و برم امانتی رو تحویل بگیرم. هوا مه گرفته بود و از عروسی برمیگشت و با کت و شلوار و اور کت بلند ا روش و کراوات و همه‌ی اینا از دور میومد و چوب دستی هم دستش، داد و سریعا طی یکی دو دقیقه رفت:)) قرار شد با قهوه جبرانش کنم، که چندین بار زنگ زد و پیگیری کرد اما رو مود مناسبی واسه دیت نبودم. رفتم و سه ساعتی صحبت کردیم، دیت بعد رو رفتیم و ۵،۶ ساعت صحبت کردیم و ادامه و ادامه‌ی ماجرا. اومد سر شیفتم و برام قهوه آورد، تو ماشین منتظرم شد تا شیفت تموم شه و برا سیمبا عروسک و برا من پاستیل و گل گرفته بود.

ادامه پیدا کرد و دیدن های پشت هم و تصادف عجیبی که کردیم و قضایای بعدش و دعوای اول سر یک ماه و مهمونی دعوت شدنمون و جمله‌ی امشبش که اورثینکای روزم رو کمتر کرد، گف من برات هیچوقت عطر نمیگیرم چون جدایی میاره، و جزو قشنگترین جمله هایی بود که از کسی شنیدم:)) دارم دوستش داشته میشم و جالب ترش برام اینه که سختی های زیادی داره این داستان و اینسایت به قضیه دارم، و سختی و قشنگی ها رو کنار هم دوست دارم. امیدوارم که به صلاح و زیبا پیش بره برامون♥️

🦧

سه صبح نشستم کف اشپزخونه و شیرینی میخورم و صبح بعد بیدار شدن که ترازو عدد بیشتری رو نشون میده ناراحت میشم، خب این یه معادله ست عزیزم، انتظار معجزه داری؟؟

خیلی چیزا هست که باید فیکس شن، باید هم بتونم درس بخونم هم رژیم بگیرم هم ورزش کنم هم خوشحال باشم هم پوست خوبی داشته باشم🦕

همین وسط رفتم غذاهای مجاز تو رژیم کتو رو سرچ کردم و نوچ وقتی تنها زندگی نمیکنی واقعا سخته.

تو مدیریت مالی ریدم، تو رژیم ریدم، تو پوست و درسمم هم، شدیدا عصبی و بهم ریخته م و فقد پتو پیچ تو بغل مرضیه دراز کشیدم و اومدم که اینجا بنویسم.

🐡

اردیبهشت تا حالا خیلی چیزا گذشته، اواخر درگیر حواشی زیادی شدم، خستم کرده این حواشی و سکون و سکوت کامل میخوام. نوشته بودم رکود قواره تن من نیست، حداقل نیمچه حرکتی برگزیدم.

باید خودمو از حواشی جدا کنم بااااااید

🚶🏻‍♂️🚶🏻‍♂️

باورم نمیشه این چند ماه بدون نوشتن گذشته و حتی گذرش رو حس نکردم، تغییراتی بوده اما نه اونقدر زیاد، فقط زندگی کردن بوده که امشب به نون میگفتم، که کاری نمیکنم فقط نشستم یه گوشه و زندگیم رو میکنم. امشب ولی از این موضوع شاکی و عصبی بودم، رکود قواره تن من نیست و دوستش ندارم، همین چند خط باشه اینجا تا که بیشتر و بیشتر بنویسم و فکر کنم.

🏈

تموم این مدت اونقدر نوشتنی داشتم که از اومدن و نوشتن اجتناب میکردم، سختم بود کشیدن اون همه چیز بیرون از مغزم و جمله بندی، حالا هم به قدری دلهره داشتم که شب رو خوابای منقطع ناجور دیدم و از خود صبح هم بدنم منقبضه، احتمالا خوب میگذره ولی خب تا بگذره اذیت میشم.

این مدتی که نبودم بلخره راننده شدم و رانندگی کردم و فوبیای چندین و چند ساله م تبدیل به کار مورد علاقه م شد و بعد ۷ سالی که از گرفتن گواهینامم میگذره، پوش‌آی مامان بود که بلخره رانندگی کردم.

دوباره رفتم پیش دکتر ر و داروهامو تمدید کردم که خب بیشتر شد، گفت تا یه سالی ادامه ش بدم و برای ۷ تا قرصی که هر روز میخورم یه چارت درست کردم که فراموشم نشه، قرصای مامان بزرگ کمتر از منه حتی.

هنوز دارم مقابل نوشتن حرفام مقاومت میکنم و ترجیح میدم باقی وقتی که تا حاضر شدن واسم مونده رو سریال ببینم و ریلکس کنم.

من ۳۰ ساله عزیزم، خیلی نزدیک ترم بهت و چند روزیه داره پلن جدیدی تو سرم برات رنگ میگیره، اگر اتفاق بیافته احتمالا تو ۳۰ سالگی وسطاش خواهم بود، خیلیم بد نیست.

و تاثیر اسنترا برام گویا چشم‌گیر بوده، اطرافیان متوجه میشن و خودم هم متوجه میشم.

🫥

صبح که اسه اسه بیدار شدم و برامم مهم نبود دیر برسم، هوای گرفته ی سردی داشت، جلو یه هایپرمارکت دور تر وایسادیم تا هایپ بگیرم و با قهوه ترکیب کنم، اقاهه از میون قفسه ها پیداش شد و بهم صبح بخیر گفت، با خنده گفت صبحه و هایپ؟ گفتم دارم میرم سر شیفتم لازمش دارم، گفت پرستاری؟ گفتم پزشک اورژانسم و در ادامه داشت میپرسید که کدوم بیمارستان و اخر سر با خنده برام ارزوی داشتن شیفت خوبی رو کرد و خداحافظی کردیم، برام صحنه ای مث صحنه های تو فیلما بود.

حالا سه و نیم صبحه و بعد این که دوش گرفتم چند صفحه ای کتابخانه ی نیمه شب رو خوندم و حالا هم دراز کشیدم و پاهام رو به خرسه چسبوندم و دارم مینویسم، اونقدر گرسنمه که نیاز داشتم نوشابه توی یخچال باشه و با ماکارونی ای که گرمش کنم و روش سس فلفل سبز و لیمو بریزم بخورم، اما خب نه نوشابه هست و نه من حوصله ی گرم کردن دارم:)) کم کم داره خوابم میگیره و باید سفتی و گرفتگی عضلات گردن و شونه م رو سعی کنم رفع کنم که به آرومی بخوابم.

🚶🏻‍♂️

احساس میکنم دارم از ننوشتن خفه میشم، اینجا، تو کانالم، دارم از همه ی روزایی که گذشت خفه میشم.

شب هایی که حس میکردم‌ رو ۹۹ ِ پنیک اتک وایسادم ولی مدت طولانی ادامه میافت و ۱۰۰ نمیشد که بعدش هم تموم بشه، امیدوارم اون شبت حداقل تموم شده باشن.

حالا صبحمو با خواب نه چندان مناسبی شروع کردم و خداروشکر که خواب بود، و پیامی مبنی بر عوض کردن شیفتی که برا خودمم دردسره و هنوز جابجایی شیفت قبلی رو ک باهاش عوض کردم نگفته کی وایمیسه، این جور نامرتبیا مغزمو بیشتر از همیشه بهم میریزن. پیام تایید درمانگاهه اومده و مثل دوماه پیش استرسه داره دیوونه م میکنه و خدا خدا میکنم ک از فردا عصر شیفتمو ننوشته باشن.

همینطور که قلبم داره تند و سنگین میزنه دراز کشیدم و سعی کردم یچیزایی بخونم اما نتونستم و به اینجا رسیدم با حرف هایی که دلم نمیخواست ثبتشون کنم.

دلم میخواد روزها باقی بمونم تو همون شبی که تو حیاط بیمارستان نشسته بودم و بچه گربه ی خنگ بازیگوش رو نگا میکردم که حتی نمیتونست تشخیص بده شیری که تو لیوان ریخته شده بود خوردنیه، که انقدر بازیگوشی کرد که تماما حواسم پرتش بود و روی نرده ی باریک هم همین که دمشو دید پرید به گرفتنش و خورد زمین:)) دلم برا تک تک این حرکات رفت، دلم میخواست تو همون ذوق و بیخیالی باقی بمونم و به زندگی عادی برنگردم. 

هی به یادم میای

روزای عجیبین، طی سه دقیقه ای که از اسنپ پیاده شدم تا به فست فود برسم دوبار زهرترک شدم از دیدن ماشینی که حس کردم شبیه ونای گشت ارشاده و دیدن موتورای پلیس ک روشون پلیس سوار بود.

دستم به نوشتن تو کانال نمیره اصلا، یعنی این روز ها هم عادی میشه؟ بخدا که انصاف نیست این غم بگذره و فراموش شه.

امشب؟ میتونم یخورده از کتابم رو بخونم و یه قسمت سریال ببینم و یه قسمت هم ویدیوی قلب رو؟

 

+حالا که یک ساعت و نیم گذشته کمی کتاب خوندم، بجا قلب دو جلسه طراحی سایت دیدم و اونقدر سرعت نت اذیت کرد که سریالم رو دانلود نکردم و ترجیح میدم با این تهوعی که دارم بخوابم و سریالمو بیخیال بشم.

شییفت شب

نیم ساعت از شیفتم مونده، تا سه و چهار صبح داشتم با رزیدنت صحبت میکردم و از اذیتای شوهرش تو بخش اینترنی میگفتم:)) و طفلک کلی تاسف میخورد😂 بعدشم یخورده شلوغ شد و بعد ترش نشستم با دو تا نرسی که تو اورژانس بودن به صحبت کردن، تا وقتی نرس اعجوبه هه اومد و ترجیح دادم بیام تو اتاقم😂 همون که بخاطر برادرش باهام قیافه گرفته.

منتظرم این نیم ساعت رد بشه و برم نودل درست کنم و بخوابم. 

روز چهارم؟

دیشب که شیفت بودم حوالی ساعتای ۱ بود که مریضا صفر شدن و دوباره نزدیکای دو یه پیک زد، وسط پیک بود که یکی از مریضای قبلی با داد و فحش اومد که فلان دارو توی داروخونه پیدا نمیشه، منم شروع کردم به داد زدن که ساکت شه ولی گوشش بدهکار نبود میرفت و میومد و داد و غر میزد و فحش میداد، نه هیچکدوم از همراهای مریض اقا که تو سالن بودن چیزی گفتن نه تریاژ نگهبانو خبر کرد، تلفن اتاق مام که همیشه خرابه، رفتم اورژانس داد و بیداد که نرس زنگ بزنه نگهبانی، و خب بعد اومدنشم باز گذاشته بودن یارو تنها بیاد تو اتاق من، یعنی هر بلایی اونجا ممکنه سرت بیاد، و تموم شب و در ادامه ش روز، نه به خاطر اون ادم عوضی، بلکه بخاطر بی توجهی بقیه حالم بد بود. صبح تو ماشین بسختی جلو اشکام رو گرفته بودم، شیفت دیشب ترکیبی از چیزهایی بود که اذیت کننده بودن و همه جمع شده بودن روی هم، بیخوابی و خستگی ناشی از مریضای زیاد و پاویون کوفتی نداشتن هم که هیچ، همین که رسیدم به اتاقم بغضم ترکید.

تا حوالی عصر به خواب و غصه گذشت، دخترخاله پیام داده بود و از رو استوری فهمیده بود یجای کار میلنگه، و خب وقتی کسی توی کاره بیشتر درک میکنه چی داری میگی، اونم همین امروز تو مرکزشون دعوا داشت. قرار پیاده روی شب گذاشتیم اما دیر شد و نشد، منم بعد یخورده بحث و اختلاف نظر، قفسه ماگ هام رو مرتب کردم و یکی دو تا طبقه دیگه از کتابخونه، چای دم کردم و آنه شرلی دیدم. این شکلاتای خرمایی که داخلش بادوم داره و روکش شکلات، مورد علاقه ی جدیدمن، ترکیب طعمش واقعا خوشمزه ست.

از فردا چهار روز پشت سر هم شیفتم و در واقع تا ۲۳ م اوضاع همینه، هم برنامه بیخود بود و هم خودم دو روز جابجایی داشتم، میگذرن اینا هم بهرحال.